Heel héél lang geleden, kon ik via school een typcursus volgen. Dit was na schooltijd, maar het leek me wel praktisch. Ik had het er wel voor over. Daarna deed ik mee aan de pilotcursus tekstverwerken in… WordPerfect. Een briljante zet. Het leverde me al snel leuke en (veel belangrijker!) goedbetaalde vakantiebaantjes op.

Ook tijdens mijn studie was het handig dat ik a) snel en blind kon typen en b) ik snapte hoe WordPerfect werkte. Het scheelde me bakken tijd en frustratie!

Met die gedachte wilde ik mijn kinderen om te beginnen ook eerst maar eens naar een typcursus sturen. Maar, toen ik ze zo eens bezig zag op hun laptopjes, zag ik dat dat (voor hen in ieder geval) een beetje achterhaald was. Ik houd ze volgens mij niet bij en ze kunnen tijdens het typen ook gewoon nog op hun telefoon kijken, dus dat zit wel goed.

In ‘mijn tijd’ was het nog behoorlijk bijzonder als je als scholier goed kon typen en óók nog wist hoe je met een tekstverwerker om kon gaan. Inmiddels maken kinderen in groep 3 hun eerste PowerPointpresentatie en maken ze vanaf pakweg groep 5 hun eerste verhaaltjes in Word. Eitje, super makkelijk, een kind kan de was doen!

Gaandeweg worden de verhaaltjes verslagen, verslagen rapporten en rapporten profielwerkstukken. Bij elke stap leer je wat nieuwe leuke trucjes in Word.

Maar wat ik nou zo ontzettend jammer vind is dat nergens in de schoolcarrière van een leerling even, al is het maar een paar uurtjes, aandacht wordt besteed aan de echte kracht van Word.

• Aan het feit dat Word taken van je kan overnemen
• Aan de tijd die je dat scheelt
• Aan de fouten die je daarmee voorkomt

Want als jij nooit gehoord hebt dat Word

• automatisch een inhoudsopgave kan maken;
• hoofdstukken, paragrafen, afbeeldingen en tabellen voor je kan nummeren (en die telling ook kloppend houdt als je ze van volgorde verandert);
• met stijlen alle tekst van eenzelfde niveau hetzelfde uiterlijk geeft;
• een ontzettend handig (en goed verstopt) navigatiescherm heeft waarmee je niet alleen in één oogopslag de structuur van je document ziet, maar waarmee je ook eenvoudig hele paragrafen van plek laat wisselen of je met één klik naar hoofdstuk 13 springt;
• kan verwijzen naar tabel 6 op bladzijde 12 en dit automatisch aangepast als tabel 6 naar bladzijde 21 is verhuisd,

dan zoek je ook niet uit hoe dat werkt. Dan begin je gewoon zelf een inhoudsopgave te typen. Of kom je er na inleveren van je verslag achter dat de nummering van je bronvermelding niet meer helemaal klopt of dat  de titel van Hoofdstuk 3 nét iets groter is dan de titel van Hoofdstuk 4.

En daar baal je dan wel van, maar dat hoort er nou eenmaal bij. En omdat je het zo gewend bent, ga je zo ook door tijdens je studie (waar de verslagen/werkstukken waarschijnlijk alleen maar langer worden). En vervolgens hoef je voor je werk geen cursus Word te volgen, want daar heb je al zo veel ervaring mee…

Laatst stond ik  met een kraampje bij het 10-jarig bestaan van mijn netwerkclub Zolo. Daar raakte ik aan de praat met 3 scholieren die net hun profielwerkstuk van zo’n 100 pagina’s hadden gemaakt. In een minuut of 10 liet ik ze een aantal van bovengenoemde functies zien. Ze trokken een beetje bleek weg en verzuchtten “Waarom leren we dit niet gewoon aan het begin van de brugklas?”